Do pary, nie w parze, bezsenni żeglarze... #10

włącz:  "NA CAŁYCH JEZIORACH TY"

Nie mógł zapomnieć wspólnie spędzonych chwil, tak malowniczo wyrytych w jego pamięci już na zawsze. Wciąż przecierał oczy z niedowierzania, bojąc się że za chwilę zostanie obudzony z tego cudownego snu. Jednak zapach jej delikatnych perfum pozostałych jeszcze na jego szyi nie mógł być złudzeniem. Przeczesał dłonią zwichrzone włosy i podrapał się po nagim torsie, szukając wzrokiem zapomnianych bokserek leżących w kącie. Niemal w stroju Adama przydreptał bosymi stopami do kuchni i zastał ją, jak kilka lat wcześniej, w swojej małej kuchni, nad ciepłym śniadaniem i niewystygniętą jeszcze kawą. 

Nie mogła uwierzyć w swoje szczęście. Wczorajsza noc wydawała się jej tylko pięknym snem, z którego musiała się już wybudzać. Tyle, że stojący przed nią Andrzej w samych bokserkach i z szerokim uśmiechem wymalowanym na twarzy, nie był zjawą. A jego ciepłe i bezpieczne ramiona zaciskające się wokół jej talii, nie mogły być złudzeniem. Momentalnie znalazła się na jego kolanach i wtuliła nos w ciepłe zagłębienie szyi. Z uśmiechem wodził palcem po jej nagim udzie i raz po raz całował w białe czoło. Czy to się działo naprawdę?

- Nie wierzę że tu jesteś, ze mną- szepnął jej do ucha swoim zachrypniętym głosem i złączył ich usta w ciepłym pocałunku.

- Ja też w to nie wierzę- oparła czoło o jego brodę i zaplotła swoje palce na jego szyi. Milczeli, rozkoszując się tą nieziemską chwilą. Było bardzo intymnie. Przerwał im niekontrolowany skurcz żołądka i charakterystyczny odgłos domagającego się jedzenia, organizmu. Roześmiali się oboje i zabrali za pałaszowanie. Andrzej nie mógł oderwać wzroku od Idy, gdy popijała ciepły napój z kubka, zagryzając bułką. Wydawała mu się taka piękna, jeszcze piękniejsza niż zawsze. To była jego kobieta, prywatna Afrodyta i ucieleśnienie najskrytszych marzeń. Odkąd znowu się spotkali, jego serce rozrosło się po tysiąc kroć, by móc pomieścić to uczucie, które stłamszone dawno temu, teraz znów je wypełniło. A Ida uśmiechała się na widok jego ubrudzonego kącika ust i wyciągnęła wątłą dłoń by zetrzeć okruszek sera. Jej oczy śmiały się tysiącem wesołych iskierek, które na nowo rozpaliły puste dotąd wnętrze. Była taka radosna, była po prostu i najzwyczajniej w świecie szczęśliwa.

Gdy odwiózł ją do domu, długo nie potrafili się rozstać. Na zmianę składali na swoich ustach słodkie pocałunki, obiecując sobie że to już ostatni raz. Wystarczyła chwila by znów zaczęli za sobą tęsknić. Świąteczna zawierucha na tyle skutecznie wciągnęła Idę, że dopiero gdy pierniki wypełniły swoim nieziemskim zapachem całe mieszkanie, znalazła chwilę na przemyślenie wczorajszych upojeń.

Dotykała umączoną dłonią swoich malinowych ust, niemal czując jego dotyk i pozostałość cudownych warg. Przytuliła głowę do uniesionego ramienia i przymknęła oczy, wracając myślami do jego ciepłych dłoni i pieszczot. Rozkoszowała się wspomnieniem dogłębnego katharsis, jakie przeżyli w swoich ramionach kilka razy...

 Różnica między Andrzejem z przeszłości a tym obecnym była nie do opisania. Teraz to mężczyzna z krwi i kości, dojrzały, pełen temperamentu i nieopisanej stateczności. Czułość i braterstwo dusz pozostało z dawnych lat, ale dopełniły je ból złamanego serca i głębia podszyta przeżytym smutkiem. Ida czuła niewyobrażalną chęć bliskości, egzystowania w jego bezpiecznych ramionach każdą chwilę swojego parszywego życia. Momenty, gdy nie było go obok, sprawiały jej niemal fizyczny ból. Czy powinna zadzwonić? Nie chciała być napraszającą się panienką, która uwłacza sobie, dzwoniąc następnego dnia po numerku. Tym bardziej, że nie wiedziała jakie plany na te świąteczne dni ma Wrona. I w takim przekonaniu trwała kilka dni największego przedświątecznego zamieszania, nie wiedząc, że Andrzeja dręczyły te same dylematy. Kolejne niedopowiedzenia pojawiły się między nimi, bo każde ostrożnie czekało na ruch drugiej strony.

*

Udekorowany stół pysznił się aromatycznymi potrawami i kolorowymi serwetkami, a Bazyli biegał zaaferowany wokół babci, szukając sianka pod obrus. Siostra Idy, Paulina, przyjechała z mężem, a Michał, najmłodszy z rodzeństwa, przywiózł z Łodzi dziewczynę. Tylko ona, najstarsza Smykowska, była samotna pośród tego gwaru. Mimo obecności najbliższych przecież jej ludzi, czuła się źle, jakby jej serce zostało gdzieś indziej, poza uziemionym ciałem. Widząc zmartwioną i zasmuconą twarz córki, do boju wkroczyła mama.

- Na co jeszcze czekasz?- szepnęła jej do ucha i pogładziła Idę po głowie- zaczekamy, jedź do niego.

- Ale mamo, ja nie wiem…- oponowała jeszcze, jednak z coraz mniejszym przekonaniem.

- Nie oszukuj siebie ani jego, Iduś. Widzę was za pół godziny razem i koniec kropka- szorstko ale życzliwie nakazała rodzicielka, nie dając tym samym wyboru niepełnosprawnej córce. Może tego właśnie potrzebowała? Popchnięcia do przodu jak stremowany pierwszoklasista idący na ścięcie w pierwszy dzień szkoły?

Dzwoniła domofonem lecz nikt nie odbierał. Z każdą minutą coraz bardziej ściskało się jej serce, czuła wzbierające pod powiekami łzy, zupełnie jakby historia ich rozstania miała się powtórzyć. Gdy już zrezygnowana ruszyła z powrotem do samochodu, niemal wpadła na Wronę wchodzącego do klatki.

- Co ty tu robisz, Ida?- uśmiechnął się smutno na jej widok- nie powinnaś być z rodziną?

- To ja powinnam zapytać dlaczego jesteś sam w Wigilię- stwierdziła bardziej niż spytała. Przykucnął obok niej i ujął drobną dłoń w swoje zmarznięte łapska.

- Nie chciałem się nikomu narzucać. Rodzice spędzają Święta u mojego brata i jego młodej żony a mi było głupio powiedzieć że nie mam gdzie się podziać. Zamówię sobie pizzę, obejrzę kiepski serial a potem pójdę na pasterkę, nie kłopocz się mną- machnął ręką, odganiając smętne myśli.

- A ja? Zapomniałeś już o tym co jest między nami?- ze smutkiem przyjęła jego brak zaufania i swoistego rodzaju odrzucenie. Drgnęli oboje, zdając sobie sprawę, jak cienka jest granica między radością a smutkiem. I już nie chcieli powtarzać starych błędów, byli na to zbyt dojrzali.

- Przepraszam. Nie sądziłem że mogę cię tym urazić- westchnął i pocałował Idę w zmarznięty nos.

- Chodź- pociągnęła go za sobą, rozpoczynając tym samym wyższy stopień ich znajomości.

*

Zarumienieni wpadli z rumorem do mieszkania, budząc zarówno aprobatę, jak i lekkie zdziwienie wśród niektórych. Rozognione oczy Idy i Andrzeja śmiały się do domowników, nie dając tym samym szansy na jakiekolwiek gesty niepewności ze strony rodziny.

- Czy znajdzie się miejsce dla niespodziewanego gościa przy stole?- spytał nieśmiało Andrzej, podchodząc do mamy swojej ukochanej i składając na jej dłoni zmrożony pocałunek. Siarczyście ucałowany przez panią Weronikę, Wrona zapełnił tradycyjnie puste nakrycie przy stole Wigilijnym. A mały Bazyli pociągnął go za rękę, wdrapał mu się na kolana i szepnął coś na ucho. Wesoły śmiech współbiesiadników zagłuszył tę scenę, jednak uwadze Idy nie uszła pojedyncza łza, która spłynęła po policzku mężczyzny. Jej mężczyzny.

- Powiedz, od kiedy macie tajemnice z moim synem?- spytała z uśmiechem Ida, gdy dzielili się opłatkiem.

- Zapytał czy zostanę jego tatusiem- mruknął zachrypniętym z emocji głosem, Wrona. A Ida wstrzymała oddech, bo tego zupełnie się nie spodziewała po swoim dziecku, rozumiejącym zbyt wiele jak na swój wiek.

- I co odpowiedziałeś?

- Że tak, jeśli tylko jego mamusia się na to zgodzi- szepnął tuż przy jej wargach i uklęknął na prawe kolano.

~*~

Został nam jeszcze tylko epilog, a ja już wiem że nie umiem rozstać się z tą historią. Może właśnie dlatego tak zwlekam z publikacją? Tak strasznie uwielbiam Święta i ich atmosferę, dlatego takie a nie inne umiejscowienie w czasie. Zresztą patrząc na to, co jest za oknem, to mam wrażenie że za miesiąc przywitam Pierwszą Gwiazdkę *______*

Jeśli ktoś nie widział, pojawił się ostatni rozdział na KRZYSIU

oraz pierwszy na SAVANIM, zapraszam :)

Całuję Was serdecznie w ten mroźny wieczór, S. :*