Opraw ten wyblakły mocno akt, opraw mnie... #9

włącz: "STĄPAJĄC PO NIEPEWNYM GRUNCIE"

- Idź już- ponagliła go, gdy wciąż stał w drzwiach, nie spuszczając z niej wzroku.

- Zadzwonię- zapewnił i wyłapał jej delikatny uśmiech.

- Nie wiem czy odbiorę.

- Wiesz że tak.

Ida zamknęła za nim drzwi i podążyła do rodzicielki, która czekała już w kuchni, nie chcąc przeszkadzać w pożegnaniu. Bała się spojrzeć na matkę, która zapewne zamierzała wybuchnąć lawiną wymówek i upomnień.

- Od dawna się spotykacie?- zaczęła przesłuchanie, badając reakcję córki.

- Przypadkowo wpadliśmy na siebie pod przedszkolem a teraz widujemy się dość często, jeśli o to pytasz.

- Córciu, ja nie chcę cię krytykować. Ale czy ty wiesz co robisz?- spytała z troską, gładząc dłoń Idy.

- Nie wiem mamo. Nic się nie dzieje, poznajemy się na nowo, niczego sobie nie obiecuję.

- A Bazyli? Jaki ma z nim kontakt?- zagadnęła o ukochanego wnuczka, uśmiechając się na jego imię, które tak bardzo lubiła.

- Wierz mi lub nie, ale Baz nie miał jeszcze tyle zaufania do żadnego mężczyzny- uśmiechnęła się, spokojna o ten wątek.

- Wierzę- odparła- przecież wiesz że bardzo go lubiłam, Iduś. I nigdy nie zrozumiałam twojej decyzji. Bazyli mógłby być synem Andrzeja i wszystko byłoby prostsze…- zamyśliła się, patrząc na córkę nieodgadnionym wzrokiem.

- Chcesz mnie zdołować jeszcze bardziej?- szepnęła Ida z wyrzutem- byliśmy młodzi i niedojrzali, oboje zawiniliśmy a czasu już nie cofniemy- zdenerwowana postawą rodzicielki pojechała do pokoju gościnnego, gdzie zamierzała pościelić matce posłanie. Jej wizyta zwiastowała dłuższy pobyt, rzadko wyprawiała się w taką podróż z Łodzi, mimo iż nie była to duża odległość.

Gdy mama już odpłynęła do krainy Morfeusza, Ida bezszelestnie przetransportowała się do kuchni, gdzie spędziła długie minuty na rozmyślaniach nad parującym kubkiem herbaty, która z czasem stała się zbyt zimna by ją pić. Ale rozognione oczy Smykowskiej wpatrzone były daleko za okno, gdzie rozgwieżdżone grudniowe niebo stało się łąkami jej myśli. Cichutko śmiała się do siebie, przykładając dłonie do rozpalonych policzków. Pierwszy raz od tylu lat była naprawdę szczęśliwa. Bez żadnego poczucia względności.

*

- Idź, ja popilnuję Bazylcia- śmiała się matka, widząc niezdecydowanie Idy- przyjechałam ci pomóc, prawda?- zgasiła wszelkie gesty sprzeciwu córki, która już otwierała usta by wynaleźć wymówkę i zostać w domu. Ubrana w czarną wieczorową sukienkę, srebrne kolczyki w uszach i wysoko upięte włosy- taką ujrzał ją Andrzej, gdy wszedł do mieszkania. Niespeszony podał pani Helenie bukiecik hiacyntów, a Idzie białych frezji, bardzo pożądanych w tym sezonie. Szarmancko uścisnął rękę seniorki, składając na niej pocałunek. Ida została obdarzona jedynie rozognionym spojrzeniem. Oboje bali się okazywać uczucia przy mamie. Dopiero gdy znaleźli się sam na sam, w jego samochodzie, a wózek spoczywał na tylnym siedzeniu, złożył na jej ustach ciepły pocałunek zmrożonych warg.

Wigilijny bal w klubie z Bydgoszczy nie był spełnieniem marzeń Idy na pierwszą randkę. Pierwszą z dojrzałym Andrzejem. Ale prędko zapomniała o swoim wcześniejszym zdenerwowaniu, gdy poznała żartobliwych kolegów Wrony. Zaśmiewając  się do łez z kawałów Walińskiego, szybko przełamała opory nowej znajomości i dała się nawet namówić na kilka drinków. Szukała wzrokiem Wrony, gdy ten zniknął na rozmowie z prezesem i czuła niemal fizyczny ból nie mając go obok siebie. Dopiero gdy poczuła wielką dłoń w swojej i łaskoczącą w policzek brodę, zaczęła oddychać swobodnie. Jakby właśnie ktoś wlał jej do płuc świeże powietrze. Te wszystkie przemowy, toasty, gromkie brawa, życzenia, zapewnienia, żarty i żarciki były niczym, gdy mogła zatonąć w niebieskich tęczówkach. Tak radosnych, pewnych i bliskich. Nie czuła już strachu. Obawy.
Andrzej nie mógł wciąż uwierzyć że Ida jest tutaj z nim, pośród dwumetrowych dryblasów, kobiet na wysokich szpilkach… Wciąż ściskał jej drobną dłoń, jakby bał się że zaraz rozpłynie się w powietrzu. Ale ona nigdzie nie mogła się ruszyć. Raz że kupa żelastwa nie zniknie we mgle od tak, w mgnieniu oka, a dwa- zupełnie nie zamierzała.

Bała się tego momentu, gdy następuje decyzja. Jej decyzja. Ale teraz była zaskakująco spokojna i pewna. Nie musiała nic mówić, wyczytał to z jej oczu. Blok pod którym się zatrzymali, wcale nie należał do niej. Zapchany parking zmusił ich do znacznego oddalenia się od klatki. Zanim wyniósł ją razem z wózkiem do upragnionych drzwi, byli cali mokrzy od deszczu ze śniegiem. Wnosząc po schodach jej drobne ciało, czuł niemal pełne trwogi bicie skołatanego serca. Zostawiając za sobą mokrą plamę z zabrudzonych butów, skierował swoje kroki do sypialni i delikatnie ułożył ją na łóżku w płaszczu.

- Zaraz wracam- uśmiechnął się i wybiegł po wózek który zostawił w klatce. Ona w tym czasie zdjęła przemoczony płaszcz i rozczesała palcami skręcone włosy. Na nic się to zdało, bo i tak denerwująco oblepiały jej twarz. Chciała być najbardziej idealna dla niego. Już i tak musiał pokonać wielką barierę- kochać się z kaleką. To mogło zmierzić każdego. Ale nie jego. Kiedy tylko wyczuł jej wyrzuty sumienia w niepewnych pocałunkach, natychmiast przerwał pieszczoty.

- Ida. Zanim cokolwiek zrobimy, musisz wiedzieć że cię kocham. Kocham nad życie i nigdy nie przestałem. Chcę się z tobą kochać, ale nie z litości. I nie chcę żebyś robiła cokolwiek wbrew sobie- ten potok jego wyznań został definitywni zakończony przez namiętny pocałunek kobiety, która przyciągnęła go do siebie za barki i otuliła swoimi delikatnymi ramionami. Zdejmowała jego przemoczoną marynarkę, zachlapaną deszczem białą koszulę, pozbywała się eleganckich spodni. Delikatnie obrócona, momentalnie znalazła się na jego kolanach, a jej bezwładne nogi założył za swoje uda, by się nie rozjeżdżały. Patrząc głęboko w ukochane oczy, zdejmował po kolei ramiączka sukienki, całując delikatną skórę obojczyków, barków, łokci, nadgarstków, palców. Zawędrował opuszkami  w zagłębienie pleców, gdzie bawił się z zapięciem koronkowego stanika. Pokonany materiał został odrzucony w kąt, tak jak i pozostałe części garderoby. Ida przymknęła powieki, gdy z ogromną czułością ułożył ją na łóżku i nachylił się by całować każdy milimetr ciała. Z rozkoszą mruczała, kiedy pieścił jej piersi, całował szyję, znaczył drogę od brzucha do bioder, by zagłębić się na dużej w sferach erogennych. Nie musiała go instruować ani popędzać. Pierwsze oznaki rozkoszy robiły to za nią. Wyczuwali instynktownie, jak odnaleźć perpetuum mobile. Ich ciała odnalazły zapomniane połączenie i sobie tylko znane wariacje. Było tak, jakby nic się nie wydarzyło. Jakby nie kalectwo Idy. Jakby nie zranienie Andrzeja. Jakby nie sześcioletnia rozłąka. Jakby nie kontrastowa rzeczywistość. Było jego ciało i jej ciało. Ich ciała. Złączone w rozkosznym uścisku i pełne miłości twarze. Szczytowali głośno w swoich ramionach, tak spełnieni i szczęśliwi.

- Dziękuję, Andrzej- pocałowała go w rozbudowany tors, gdy leżeli spleceni w namiętnym uścisku i bawili się swoimi palcami. Odgarnął jej pasmo włosów z czoła i założył za ucho, by móc złożyć na malinowych ustach swoją odpowiedź. 

~*~

Przepraszam że tak długo dałam Wam czekać na nowy rozdział. Przepraszam, że nie jestem wszędzie na bieżąco. Przepraszam, że wiecznie mnie nie ma i zaniedbuję zarówno blogowe życie jak i Was- moje ukochane Czytelniczki i Bratnie Dusze. Nie jestem w stanie ogarnąć tego wszystkiego- co nadrobię zaległe rozdziały, to dodawane są nowe. A fakty wyglądają tak, że praktycznie tylko w weekendy mam czas na czytanie, nie mówiąc już o pisaniu. Zobaczymy jak to będzie w tym tygodniu, bo przede mną jeszcze cięższe praktyki niż do tej pory, a jeszcze wstawanie o 5 jakoś mi się nie uśmiecha. Nie wiem co mam Wam jeszcze powiedzieć. Postaram się jak najszybciej nadgonić tam gdzie mam braki, ale robotem nie jestem. Mam nadzieję że choć trochę to uszanujecie. 

Czekamy na mecz!! Mam nadzieję że panowie jeszcze pokażą na co ich stać i mimo czarnych myśli kłębiących się w mojej głowie, znajduję w sobie resztki optymizmu. Do boju!

IGŁA #4

Całuję, S. :*