Nadwrażliwość to mój wróg, przerost duszy nad rozumem...#8

włącz: "MOJA I TWOJA NADZIEJA"

Wciąż nie może zapomnieć o tamtym wieczorze. Kiedy Andrzej zdobył się na wyznanie, czuła to samo. Była znów jak młoda dziewczyna, która bez pamięci zakochana w swoim chłopaku, czuła się najszczęśliwszą osobą na tej planecie. Jednak spanikowała, szybko zmieniła temat i zburzyła ten nastrój jaki się między nimi wytworzył. A dlaczego? Bo się boi. Ponownego odrzucenia, drwin ludzkich i przede wszystkim samej siebie. Bo wie, że każde kolejne rozczarowanie ją załamie. Czuje się jak czterdziestolatka w swoim dwudziestosiedmioletnim ciele. Z pokiereszowaną duszą i fizycznością nie nadaje się dla siatkarza. Dziś są swoimi zupełnymi przeciwieństwami i to nie ma racji bytu. W takim razie dlaczego przyjmuje zaproszenie na mecz?

Wciąż nie może zapomnieć o tamtym wieczorze. Kiedy zdobył się na to wyznanie, wiedział że źle postąpił. Przerażony i smutny wzrok Idy mocno go otrzeźwił, bo zdał sobie sprawę że zapędził ją w kozi róg. Nie może wywierać na niej presji, bo to się skończy ponowną ucieczką. Ale najbardziej boi się siebie. Swoich na nowo odkrytych uczuć, swojego skołatanego serca. Boi się ponownego odrzucenia, tego, że znów ją straci. Nie dba o nic. Chciałby móc zwyczajnie ją przytulić i pomagać w codziennych sprawach. Poznawać jej syna i dawać szczęście. Ale nie wie czy ona mu na to pozwoli. Nie chce jej spłoszyć ani wywierać presji. Dlatego zaprasza ją na neutralny grunt- na mecz. Przyjdzie. I to jest dla niego największy motor napędowy.

*

Bazylek podskakujący wokół matki robił dużo zamieszania. Ale tak błagał, tak prosił, że musiała zabrać go ze sobą. Na nic zdały się jej perswazje i próby uspokojenia malca. Dopiero gdy dosiadł się do grupki rówieśników, Ida zyskała chwilę spokoju. Powoli schodzące się garstki kibiców wywoływały jej coraz większy niepokój. Miała wrażenie, że wszyscy patrzą na jej wózek i śmieją się w duchu z tej pokraki, siedzącej w pierwszym rzędzie dla vipów na czterokołowcu zamiast na krzesełku. Znikła gdzieś jej odwieczna stanowczość i stalowy wzrok, jakim obrzucała wszystkich ciekawskich. Każdy kto teraz spojrzałby na nią, zobaczyłby tylko zagubioną kobietę z nieszczęśliwym wyrazem twarz. Ale nie mogła się już wycofać, choć wiele oddałaby za swoje ciche cztery ściany. Dopiero gdy Andrzej wybiegł z kolegami na rozgrzewkę i pomachał jej z boiska, poczuła się raźniej. Teraz mogła w spokoju podziwiać jego umięśnione ciało i skupiony wyraz twarzy. Uśmiechnięta czekała na rozpoczęcie meczu.

- Przepraszam, czy nie przeszkadzam?- miły głos wyrwał ją z zamyślenia. Podniosła głowę i skamieniała. Ola. Ola Piotrka.

- Cześć- uśmiechnęła się niepewnie, czekając na reakcję blondynki. Ona nie wydawała się zaskoczona.

- Ida, nawet nie wiesz jak się cieszę że cię widzę!- została zamknięta w szczerym uścisku Oli i umiała tylko odwzajemnić tę radość. Zaskoczoną i sceptyczną, ale jednak.

- Andrzej wszystko ukartował, prawda?- zrozumiała całą sytuację i przyjęła to z ulgą. Przynajmniej przyjaciele z przeszłości zostali uprzedzeni jej zmianą i nie musiała niczego tłumaczyć.

- Nie gniewasz się?- badała Ola, chwytając Idę za rękę. Ona tylko pokręciła głową i odwzajemniła szczery uśmiech, którym zarażała blondynka. Tak pozytywnie zaskoczona nie czuła się od dawien dawna.

- Skoro ty tu jesteś, to rozumiem że zaraz zobaczę Nowakowskiego na boisku?- zagadnęła, rozglądając się ciekawie na boki.

- A i owszem- zaśmiała się- nie mógł się doczekać spotkania z tobą! Po meczu zabieramy was na kolację, i nie przyjmuję żadnego głosu sprzeciwu. Musimy przegadać te stracone lata.

- Nie wiem czy wiesz, ale… Ja nie jestem sama- uśmiechnęła się smutno Ida i zawołała Bazylka. Malec przybiegł od razu gdy usłyszał głos matki i wskoczył jej na kolana.

- O tym Wrona też zdążył nas zawiadomić- Ola mrugnęła do chłopca, czym zjednała sobie jego sympatię i od razu została okrzyknięta nową „ciocią”. Ida bała się jednego. Współczujących spojrzeń na policzku, niepewnych odpowiedzi i natarczywych pytań. Ale niewątpliwie pomyliła adresy, bo rozmowa z Olą jedynie ją odprężyła i napawała optymizmem. Podczas lekkiej konwersacji dowiedziała się, że planują już z Piotrkiem ślub, domek pod Rzeszowem i gromadkę dzieci. Ich przyjacielska relacja pozostała taka jak 6 lat temu, jakby nic się nie zmieniło i widziały się wczoraj. Blondynka nie czyniła jej wyrzutów że odeszła bez słowa. Nie oskarżała o zerwanie kontaktu, brak jakiegokolwiek znaku życia. Przełknęła tę gorzką pigułkę i tylko śmiała się serdecznie z żartów wypowiadanych przez Bazylka. A Ida z rosnącą radością czkała na kolejne chwile nowo odzyskanego życia.

Mimo, iż mecz zakończył się wygraną Resovii, Andrzej był w przednim humorze. Zdobył najwięcej  punktów w swoim zespole, zaliczył wiele udanych bloków i kilka zaskakujących zagrywek. Po koniecznym rozciąganiu, ramię w ramię z Piotrkiem, podeszli do kobiet. Idzie szybciej zabiło serce, kiedy Nowakowski przelotnie spojrzał na jej nogi i zatrzymał się na spiętej twarzy. Niepewny uśmiech blondyna był najpiękniejszym powitaniem, jakie mogła sobie wyobrazić po tylu latach.

- Cześć Piotruś- szepnęła i speszona spuściła wzrok na swój splecione dłonie.

- Cześć Ida!- zdecydowanie podszedł, przykucnął obok wózka i pocałował zdezorientowaną kobietę w policzek. W najśmielszych snach nie spodziewała się takiego powitania córki marnotrawnej.

- To twój syn?- zapytał Nowakowski, wskazując na zgrzanego i szalejącego na boisku Bazylka. Zarumieniła się i tylko skinęła głową. Piotr zaśmiał się i pokiwał z uznaniem głową- wulkan energii po mamusi!

- A żebyś wiedział- zaśmiała się, już rozluźniona. Teraz zdała sobie sprawę, jak bardzo brakowało jej tego naturalnego i wiecznie żartującego przyjaciela. Wesołe źrenice spotkały się z andrzejowymi. I poczuła jeszcze więcej. Nie odwracała już wzroku. Nie próbowała się oszukiwać. Ani jego ani siebie.

*

Gdy Andrzej układał Bazylka w pościeli w dinozaury, Ida nie mogła odwrócić od niego wzroku. Szatyn z uśmiechem okrywał dziecko kołderką a na koniec pokusił się o niepewny pocałunek w czoło. To było za wiele. Jej synek stał się ważny dla Wrony, a i Bazyli uwielbiał mężczyznę. Codziennie wypytywał o „And-zeja”, kiedy to odbierze go z przedszkola, kiedy pójdą karmić kaczki, kiedy zjedzą znów naleśniki… A dzisiejszy mecz i późniejsza kolacja, kiedy cały wieczór byli nierozłączni, dał Idzie wiele do myślenia. Nie chciała by mały przyzwyczaił się za bardzo, gdy Wrona znajdzie sobie inną kobietę. I gdy założy własną rodzinę, doczeka własnych dzieci… W swoich smutnych myślach nie dopuszczała do głosu cichutkiej nadziei, która kryła się na dnie podświadomości: „skoro tak bardzo zabiega o twoje względy i chce zaistnieć w waszym życiu, to może czuje coś do ciebie”? Ale nie, przecież mówił o tym co było kiedyś, a nie o tym co jest teraz… Pokręciła głową i wyjechała wózkiem do przedpokoju by trochę ochłonąć zanim wyjdzie. Milczała, gdy zakładał buty i nerwowo je sznurował.

- Dziękuję, Ida. Za dzisiejszy dzień, za to że poszliście z nami na kolację, za wszystko- szepnął i uklęknął przed wózkiem. Spojrzał jej głęboko w oczy, próbując dostrzec co w tej chwili myśli. A ona zdawała sobie sprawę że zaraz dowie się wszystkiego. Bo jej rozognione źrenice wręcz pałały chęcią posiadania. Jego.

- Ja też dziękuję, Andrzej- uśmiechnęła się spłoszona i odwróciła wzrok, by nie obdarł z szat jej płonącego serca. Nie pozwolił na to. Delikatnie ujął w swoje dłonie jej policzki, zmuszając by patrzyła mu prosto w oczy. Zaglądając w głąb jej duszy, nie musiał długo podejmować tej decyzji. Przybliżył swoją twarz o kolejne kilka centymetrów i połączył tak bardzo spragnione siebie wargi. Delikatne badanie faktury malinowych ust przerodziło się w pełne namiętności wzajemne spijanie swoich oddechów. Gorące myśli które kłębiły się między nimi, dostarczały dodatkowych zawrotów głowy i już nic nie mogło powstrzymać wybuchu uczuć.

Nagły dzwonek do drzwi przerwał tę intymną chwilę, a oni odskoczyli od siebie jak oparzeni. Ida poprawiła rozczochrane włosy, a Andrzej koszulę, za którą jeszcze przed sekundą przyciągała go mocno do siebie. Oszalałe bicie serc i szybsze oddechy rozdzwaniały się jak dzwony w głuchej ciszy. Wrona głęboko wypuścił powietrze z ust, wstał i otworzył drzwi.

- Już myślałam że nie ma was w domu!- znajomy kobiecy alt wypełnił przestrzeń przedpokoju- Andrzej…?- zdumienie właścicielki głosu nie miało granic- a co ty tu robisz?

- Mamo!- speszona Ida odsunęła Wronę z przejścia i zaprosiła rodzicielkę do środka.

 ~*~

No to ponownie witamy Olę i Pita :)

Mamusia przybyła w niezbyt dogodnym momencie... 

A Kasia i Rysiek to najbardziej charyzmatyczni wokaliści jakich doczekaliśmy. I dlatego ta wersja piosenki a nie inna *___*

Wiem że mam zaległości. Miałam nie dodawać w tym tygodniu ze zmęczenia praktykami, braku czasu, oraz ze złości i frustracji jaką niektóre czytelniczki u mnie wywołały, ale ktoś tam się głośno dopominał na asku, więc spełniam życzenie. 
Mam prośbę- jeśli jesteś tu tylko po to, by zaprosić mnie do siebie albo czekasz aż ja skomentuję Twój rozdział i dopiero dodasz tu kilka słów, to lepiej oszczędź swój i mój czas. Coraz bardziej denerwują mnie takie Klientki i nie zamierzam bawić się w te gierki. Chciałabym mieć jasną sytuację. Tam gdzie mam dotrzeć, zrobię to wcześniej czy później. Teraz moje życie nabiera kolorów, mam po co wstawać rano i dla kogo pracować, kogo obdarowywać uśmiechem i leczyć pomiędzy falami cierpienia i tragedii. Jeśli ktoś nie rozumie że nie mam czasu pojawiać się pod każdym rozdziałem to niech sobie lepiej da spokój :)
Mam nadzieję że nie za ostro i ktoś tu jeszcze zostawi kilka zdań. 

pojawił się też IGŁA, zapraszam.

Całuję, S. :*