Nagle coś, drobiażdżek wręcz na manowce złości wywiódł mnie... #5

włącz: "BOJĘ SIĘ O NAS"

Planuje się oświadczyć. Zrobić to,  na co ma od dawna ochotę- ściągnąć Idę do siebie, do Częstochowy. Ma dość życia na odległość, dość rozłąki z ukochaną. Co z tego że mają po 21 lat? Co z tego, że ludzie będą podejrzewać ich o dziecko? Ktoś może powiedzieć że to za wcześnie. A lepiej żyć na kocią łapę? Na to nie zgodzą się rodzice Idy…  Co innego będzie, gdy wraz z młodą narzeczoną zamieszka w nowym lokum, zamykając  wszystkim usta. Lepszego momentu nie będzie, po prostu- przekonuje się w myślach, patrząc na błyszczące cacko pyszniące się w czerwonym pudełeczku. Okazja jest idealna, spędzą razem listopadowy weekend w Warszawie.

Planuje powiedzieć Andrzejowi o propozycji którą dostała. Nie wie jak zareaguje, co pomyśli. Nie chce pochopnie podejmować decyzji, woli to skonsultować z ukochanym. W dzisiejszych czasach taka szansa nie zdarza się codziennie. Ale on… Nie, nie może go zostawić. Nie przeżyłaby tego. Liczy na to, że wspólnie przegadają problem, znajdując najlepsze rozwiązanie. Biega po mieszkaniu, przymierzając po kolei wszystkie sukienki, żadna nie wydaje się być idealna. Zdesperowana pożycza burgundową kieckę od współlokatorki i duma, jak będzie wyglądać z kieliszkiem dobrego wina w dłoni. Rozbrzmiewa zamek do drzwi, to Andrzej. Dziś jadą do jego rodziców na 1 listopada.

*

- Miśku, zwolnij trochę, co?- poprosiła Ida, trzymając się kurczowo deski rozdzielczej.

- Nie mogę Kocico, wiesz że już jesteśmy spóźnieni- tłumaczył- gdybyś się tak nie guzdrała, bylibyśmy szybciej.

- Teraz to moja wina, tak? Mogłeś wcześniej przyjechać i tyle. Nie wycieraj się mną!- fuknęła obrażona i odwróciła głowę do szyby.

- No ej, już. Przepraszam, nie gniewaj się- łagodził, gładząc ją jedną ręką po ramieniu- Ida…- rzucił w przestrzeń.

Charakterystyczna suszarka przerwała tę toporną konwersację. Podenerwowany Andrzej zjechał na pobocze i uchylił szybę.

- Starszy aspirant Małecki, poproszę dowód rejestracyjny, prawo jazdy i zapraszam na zewnątrz, zbadamy pana alkomatem- uśmiechnął się triumfalnie, ciesząc z kolejnej upolowanej ofiary.

- Doigrałeś się Wrona- skrzywiła się Ida, patrząc jak siatkarz niechętnie opuszczał pojazd. Górując nad panami policjantami, stał z zaplecionymi na piersiach rękoma i czekał aż wypełnią swą powinność. Jedynie po zmarszczonym czole można dało się wychwycić, jak bardzo był wściekły.

Niemiłe spotkanie z niebieskimi kolegami dogłębnie wybiło Andrzeja z wcześniejszego dobrego nastroju. Milcząca Ida, patrząca tępo przed siebie wysyłała ostrzegawcze sygnały z każdym swoim oddechem. Uparciuch. Teraz, kiedy i tak byli grubo po planowanym czasie, mógł stosować się do przepisów. Tym bardziej, że ubyło mu stówek w portfelu… Zastanawiał się, dlaczego Ida jest taka markotna. Po każdej kłótni błyskawicznie odzyskiwała dobry humor, nie umiała się na niego gniewać, a on wolał wyjaśniać każde nieporozumienie. Z nikim nie rozumiał się tak jak z nią- niemal bez słów. Dlatego jego delikatna dziewczyna wydała się mu dziś smutną nimfą, z tymi swoimi długimi włosami otulającymi twarz i rumieńcami na policzkach.

Rodzice ucałowali ich serdecznie, szczególnie Idę. Odkąd przedstawił ją po którymś z meczy, nie mogli uwolnić się spod jej uroku. Zaraz zostali zaprzątnięci do pracy- Ida do pieczenia z mamą Wroną, a Andrzej do grabienia liści z tatą Wroną. Bowiem poza Świętem Zmarłych, listopad był miesiącem urodzinowym w tej rodzinie. Wszyscy poza Andrzejem obchodzili swoje święto, więc łączono spęd rodzinny z tortami. Groby i narodziny- dość niespotykane połączenie.

Wieczorem, gdy już starszyzna udała się na spoczynek, młodzi usiedli żeby porozmawiać. Ida czekała na ten moment cały dzień, wciąż biła się z myślami ale przede wszystkim chciała mieć to za sobą. Andrzeja paliło czerwone pudełeczko schowane w kieszeni niezdjętej dotąd marynarki. Płonęły mu uszy, w środku buzowało z emocji. Patrzył na nią, na tę jedyną, tę ukochaną kobietę i nie umiał wypowiedzieć żadnych odpowiednich słów.

- Muszę ci coś…- szepnęli równocześnie i speszeni odwrócili wzrok. Pierwszy raz od dawna zapadła między nimi pełna napięcia cisza.

- Mów pierwszy- rzuciła, chwytając go za rękę. Zdenerwowana bawiła się jego długimi palcami, unikając wzroku niebieskich tęczówek. Ale nawet w najśmielszych snach nie spodziewała się tego co powie.

- Ida, ja…- sapnął przejęty i ukląkł przed nią na jedno kolano. Ona z niedowierzaniem zakryła usta, a sarnie oczy rozszerzyły się z przerażenia.

- Andrzej, co ty…

- Wyjdź za mnie. Zamieszkaj ze mną w Częstochowie i bądź każdego dnia. Dłużej bez ciebie nie wytrzymam- patrzył na nią rozognionym wzrokiem, pełnym miłości, pożądania i pewności. Sądził że odpowiedź jest tylko jedna.

- Chcę wyjechać…- szepnęła tylko bladymi wargami i zaraz pożałowała swoich słów.

- Co?- zamrugał oczami, chyba się przesłyszał!- gdzie chcesz jechać? Kiedy?

- Dostałam stypendium w Niemczech, wygrałam konkurs na najlepszy projekt-wypowiadała słowa beznamiętnie, jakby je czytała z kartki. W tym momencie oczyma wyobraźni widziała jak sypie się ich szczęście, niczym zdeptany zamek z piasku.

- Rozumiem że już postanowiłaś, tak?- iskierki złości i rozżalenia wypełniały Andrzejowe źrenice. Nie mogła na to patrzeć, musiała odwrócić wzrok.

- Nie, niczego nie postanowiłam. Chciałam to przegadać z tobą. Ale widzę że ty już mi zaplanowałeś przyszłość. Mam siedzieć w pipidówie i robić ci obiadki, tak?- mówiła coraz głośniej, wzbierało w niej poczucie niesprawiedliwości i zawiedzionych nadziei.

- Sądziłem że tego chcesz- warknął, wstając z kolan- ale najwidoczniej się myliłem.

- Nie Andrzej, to ty chciałeś. Nigdy o tym nie rozmawialiśmy, a ty nagle wyskakujesz z pierścionkiem. Jesteśmy za młodzi na taki poważny związek, ja mam studia, ty karierę…- zaczęła gestykulować rękoma, widząc jak Wrona urażony usiadł na drugim końcu kanapy. Tak odległy a przecież przed chwilą tak bliski.

- Aha, czyli mnie też nie traktujesz mnie poważnie, tak?- kolejne niepotrzebne słowa. Kolejne negatywne emocje. Lawina wykrzyczanych pretensji.

- Nie przeinaczaj moich słów, nie bądź dzieckiem. To moja życiowa szansa, drugiej takiej nie dostanę- niemal błagalnie łaknęła jego zrozumienia. Ale takowego nie dostała. Wrona uniósł się honorem, urażoną dumą przez jej odrzucone oświadczyny. Dlaczego? Dlatego, że nie chciała go uszczęśliwić. Nagły rumor w okolicach drzwi spowodował kolejny zwrot akcji. Może gdyby nie to…

- Andrzej się oświadczył!- krzyczała uradowana mama Wrona, rzucając się domniemanej przyszłej synowej na szyję.

- Niemożliwe!- uradowany Wrona senior wtarabanił się do pokoju, burząc jakiekolwiek nadzieje na wyjaśnienie tej sprawy w dwuosobowym gronie. Łzy które zbierały się pod powiekami Idy, czekały tylko na sygnał do ataku na policzki.

- Nie będzie żadnych oświadczyn, ślubu, niczego- warknął Wrona- Ida chce rozwijać swoją karierę zagraniczną- wysyczał w jej stronę jak mały skarżypyta.

- Przestań- zaszkliły się jej duże oczy, pełne smutku, ale też urażonej dumy i wściekłości. 

- A pierścionek?- osoby trzecie, tak w tym momencie niepożądane...

- Niech go da takiej która zgodzi się zamknąć w czterech ścianach i zrezygnuje ze swojego życia!- krzyknęła mu prosto w twarz, która momentalnie oblała się czerwienią i tak jak stała, przez nikogo nie zatrzymana, wyszła z domu państwa Wronów, by nie wrócić tam przez długie lata.

~*~

No i tak się sprawy mają. 

NIENAWIŚĆ #14