Spróbuj uczynić gest, nim uwierzysz, że nic nie warto robić... #4

włącz: "MRU-MRU"

Cały dzień chodzi jak naćpany. Na treningu jest zdecydowanie gorszy niż zwykle, więc Makowski pierwszy raz od dawien dawna przestawia go do drugiego składu. Zdenerwowany na siebie, kopie najbliższe krzesełko, które z hukiem upada na podłogę, zahaczając o jego goleń. Syczy z bólu i rozmasowuje zranione miejsce. Fizyczność przynosi ulgę oszalałej duszy i sprowadza na ziemię. Tak otrzeźwiony jest w stanie dalej pracować. Gdy wszyscy się rozciągają, Andrzej pociera szorstką dłonią spocone czoło i zamyka oczy- staje przed nim Ida. Jej smutne, wielkie oczy i ukochana twarz. Drobne ręce, wykonujące ponadludzki wysiłek każdego dnia. Jego Idusia, tak zmieniona. Nie może doczekać się ich spotkania, a równocześnie boi się co ono przyniesie.

Cały dzień jest rozkojarzona. Jeździ po biurze, swoim gabinecie i sprawdzając podległych pracowników. Na niczym nie może się skupić. Nowy projekt graficzny dla zagranicznej marki, któremu przewodzi, leży nieruszony, a ona wciąż wpatruje się w ten sam punkt za oknem. Pociera zmęczoną dłonią zmarszczone ze smutku czoło i przymyka oczy- widzi jego twarz, tak znajomą a zarazem tak zmienioną. Andrzej, od kiedy nosisz brodę? Jego oczy, pełne przerażenia i szoku gdy zobaczył wózek i ją poznał. Te kochane, niebieskie oczy, które teraz niosły w sobie pustkę i smutek. Nie może się doczekać ich spotkania, a równocześnie boi się co ono przyniesie.

*

Było już przed 16, a Andrzej czekał. Nerwowo postukiwał czubkiem spranego conversa o koło swojego samochodu i opatulał się szczelniej szalikiem. W narastającym napięciu miętosił rękaw skórzanej kurtki i przygryzał wargę. Jest, nareszcie. Granatowy citroen. Mężczyzna wstrzymał oddech i podszedł do pojazdu od strony pasażera. Nauczony porannym doświadczeniem, nie pytał. Bez słowa wyjął wózek, przeniósł go na stronę Idy i otworzył przed nią drzwiczki. Zdawał sobie sprawę, że nie może, nie ma wręcz prawa jej dotknąć. Dlatego poczekał aż sama przeniesie się na wózek, odwracając na ten moment wzrok. Wiedział, że ona nie chce jego współczujących spojrzeń, wciąż pełnych niedowierzania.

Ida czuła jak od środka dławiło ją cholerne poczucie wstydu. Za to jak wyglądała, kim mimowolnie się stała. Nie mogła, nie chciała sobie zbyt wiele obiecywać po tej rozmowie. W tym przeświadczeniu utwierdzała się od chwili, gdy po tylu latach ujrzała dziś, tego listopadowego poranka, swoją największą miłość.

- Poczekasz czy idziesz ze mną?- podniosła na niego wzrok. Usiłowała zetrzeć niewidzialną szmatką silne emocje, buzujące w jej wnętrzu i dławiące od środka.

- Idę- stanowczo skinął głową i dotrzymywał kroku wózkowi, który wprawiała w ruch Ida. Ona nie chciała jego pomocy, doskonale zrozumiał za pierwszym razem. W milczeniu udali się po przedszkolaka, który na widok matki wydał radosny okrzyk.

- Tęskniłam za tobą, syneczku- tuliła szkraba do piersi, gdy ten wdrapał się na jej kolana.

- Ja bardziej mamusiu- nie przestając przytulać Idy, zauważył w końcu Andrzeja. Stojący z boku i przyglądający się tej wzruszającej scenie, nie wiedział gdzie podziać oczy. Mały ześlizgnął się z kolan matki i podszedł do siatkarza.

- Cześć Bazyli- powiedział Wrona i kucnął by móc prowadzić konwersację na poziomie.

- Cześć. Rano byłeś mniej rozmowny- zauważył brzdąc słodko przy tym sepleniąc i uścisnął wyciągniętą dłoń siatkarza.

- Rano byłem zaspany- uśmiechnął się wesoło i zaskoczony tym zupełnie niewymuszonym odruchem, potarł w zastanowieniu brodę.

- Muszę iść się ubrać- mrugnął blondynek porozumiewawczo- zaopiekuj się mamą przez chwilę, dobrze?- był śmiertelnie poważny.

- Jasne- Andrzej odprowadził wzrokiem tego sympatycznego czterolatka i zwrócił się do obserwującej go Idy- może zabiorę was na ciepłą herbatę i naleśniki, co?

Bazylek dłubał z zapałem w talerzu i popijał ciepłe kakao, a Ida i Andrzej wciąż uporczywie wpatrywali się w swoje nietknięte porcje.

- Czy wy w końcu zaczniecie jeść?- spytał zaciekawiony ich milczeniem szkrab, a oni niemal podskoczyli, wyrwani z zamyślenia. Ich spojrzenia równocześnie się spotkały, co doprowadziło do gwałtownego odwrócenia głów. Spąsowiała Ida i zarumieniony Andrzej, pouczani przed czteroletnie dziecko- ten obraz dowodził beznadziejności sytuacji.

- Jak było w pracy?- przerwał pełną skrępowania ciszę Wrona. W myślach wymyślał sobie od najgorszych hipokrytów- pytał o taką błahostkę, gdy tymczasem cisnęły mu się na usta zupełnie inne tematy- od kiedy jeździ na wózku? A synek? Gdzie jest jego ojciec? Co robiła przez tyle lat?

- W porządku- odpowiedziała niepewnie i upiła łyk herbaty. W głowie tysiące pytań pozbawionych odpowiedzi. Najzwyklejsze: Jak żyjesz? Co robiłeś przez te sześć lat? A przede wszystkim- z kim je spędziłeś?- nie były w stanie przejść jej przez gardło.

- Jesteś grafikiem?- zadał kolejne rozpaczliwe pytanie, by móc zagłuszyć swoje krzyczące w tej chwili myśli. Wwiercał się w jej sarnie tęczówki i nurtował egzystencję. Próbowała zachować kamienny wyraz twarzy, ale wydawało jej się że mimika zdradzała wszystkie emocje. Chciałaby się wtulić w te barczyste ramiona i złożyć głowę na jego rozbudowanej piersi, jak dawniej. Chciałaby chcieć. I móc.

- Jestem. Dokończyłam studia w Niemczech, a teraz pracuję w korporacji- rozgadała się, a gdy zaczęła mówić o nowym projekcie, zaświeciły się jej oczy. Człowiek z pasją- zawsze taka była. Przynajmniej to się nigdy nie zmieniło…

- A jak twój zawód? Dalej siatkówka?- odwzajemniła się zainteresowaniem, tak mu w tym momencie potrzebnym. Pragnął jej troski i uwagi, realnego zaangażowania.

- Tak, teraz Delecta. Jestem tu już kilka sezonów i nie narzekam- uśmiechnął się z autentyczną radością. On, który jeszcze wczoraj siedział zrezygnowany przy kominku i pijąc ciepłą ciepłą herbatę, gapił się w sufit.

Każde z nich zdawało sobie sprawę, że ta rozmowa jest płytka. Zamiast poruszyć nurtujące ich oboje kwestie, rozprawiali o życiu zawodowym. Był Bazyli, ale co z tego? Czy chłopczyk to realna przeszkoda, czy może zwykłe wytłumaczenie, cholerne „ale” ? Bali się rozdrapywania starych ran, przez co nie potrafili sięgnąć do dna dusz.

Kiedy Andrzej wynosił na rękach uśpionego chłopca z lokalu i delikatnie układał go na tylnym siedzeniu, Ida nie mogła oderwać od niego wzroku. Te męskie, pewne ruchy połączone z precyzją i subtelnością… Ciało lgnęło do niego całego, ale rozum krzyczał i dzwonił na alarm pożarowy: „Gaśnica potrzebna natychmiastowo”!

Nie zaprosiła go do samochodu, nie zaproponowała by pojechał do niej na herbatę, już kolejną dzisiaj. To za dużo, za szybko i nie na miejscu. Gdy został daleko w tyle z rozwianym szalikiem i smaganymi wiatrem włosami, nie mógł dostrzec łzy spływającej po jej atłasowym, niemal porcelanowym policzku.

Nie tak miało wyglądać ich spotkanie po latach. Zupełnie nie tak.

~*~

Kiepskie mi to wyszło, chciałam inaczej -.- 
Misiaczki, nie może od razu się wszystko wyjaśnić bo nie byłoby wtedy tej historii ;)
Obiecuję, że w końcu wszystkiego się dowiecie! 
A ten rozdział idealnie wpasowuje się w mój dzisiejszy nastrój, jak i piosenka :(

NIENAWIŚĆ #13

Całuję Was serdecznie, S. :*

SAVANI // KUREK// KRZYŚ