Lukier, miód, liryczne cudo #3

włącz: "OGNIA!"

Studentka grafiki na krakowskim ASP, na co dzień mieszkająca na stancji, rodzina w Łodzi. Skąd pomysł na stolicę małopolski? Najlepsze wyniki uczelni, wysokie stypendium dla najlepszych studentów, perspektywy pracy za granicą. No i blisko do Andrzeja. Szybkim ruchem odrzuca kołdrę i wstaje, zostawiając uśpionego Wronkę w barłogu. Narzuca na siebie jego koszulkę, która z powodzeniem mogłaby być sukienką. Kieruje się do kuchni i szykuje pożywne śniadanko dla swojego siatkarza. Wielkolud za niedługo się obudzi i będzie ryczał że jest głodny. Uśmiecha się do siebie. Jest taka szczęśliwa!

Tak wyglądało jej życie, kiedyś.

Siatkarz z aspiracjami na najlepsze kluby i reprezentację. Zabiegany, zapracowany, ale szczęśliwy. Ma przy sobie ukochaną, przynajmniej raz w tygodniu. Czasem, gdy dostaje trochę wolnego, wsiada w samochód i pędzi do Krakowa, by zrobić Idzie niespodziankę. Otwiera jedno zaspane oko i poklepuje miejsce obok siebie. Brak ukochanego, aksamitnego ciała wydaje się dość oczywisty. Cicho podnosi się z łóżka, zakłada bokserki i na palcach udaje do kuchni. Jego śliczna Ida siedzi nad blatem kuchennym i czyta wczorajszą gazetę, popijając kawę. Gotowe śniadanie pyszni się na stole, czekając właśnie na niego.

Tak wyglądało jego życie, kiedyś.

*

- Mój ty ranny ptaszku- objął ją od tyłu ramionami i wtulił ciepły nos w jej szyję.

- Zakrakała śpiąca Wrona- zachichotała i przytuliła się do jego głowy- zrobiłam ci śniadanie.

- Mniam. Na sam widok robię się głodny!- chuchnął jej w ucho, na co perliście się roześmiała.

- Zapraszam do stołu, mistrz kuchni podaje dziś bułeczki z szynką i pomidorem! A do tego kawa z dużą ilością mleka- powiedziała donośnym basem, ciągnąc go za rękę by usiadł.  Jedli, patrząc sobie w oczy i co jakiś czas wybuchając wesołym śmiechem. Było im dobrze. Tak po prostu, w sobotni poranek. Cieszyli się każdą chwilą spędzaną razem, niczego nie przyśpieszając ani nie kalkulując.

- Teraz kuchcik zaserwuje deser- Andrzej mrugnął do dziewczyny swoimi pięknymi oczyma, włożył brudne naczynia do zlewu i wciągnął Idę na pusty blat kuchenny.

- E, taki deser?- udała zawiedzioną- mógłbyś się bardziej postarać…- wymruczała chłopakowi do ucha, gdy zamknął ją w swoich ramionach i całował po szyi.

- Poczekaj, jeszcze nie do końca się upiekł- szepnął w jej włosy, równocześnie zdejmując bokserki.

- No, widzę że piekarnik działa nam jak należy- zachichotała, i zdjęła koszulkę. Ukontentowany bawił się jej jędrnymi piesiami, całując mocno w usta.

- Poczekaj, zapomnieliśmy polukrować- wypowiedział w jej usta i ułożył ją delikatnie na blacie. Przyciągnęła go nogami do siebie i wbiła paznokcie w umięśnione plecy. Równomierne ruchy Andrzeja wyzwalały jej niepohamowaną ekstazę, a pocałunki przyprawiały o zawroty głowy. Pijani miłością, poznawali kolejny raz swoje ciała, tonąc w ukochanych ramionach. Mebel jęczał pod nimi, zagłuszając tę samą akustykę, wydostającą się z ich gardeł. Wraz z promieniami słonecznymi przeświecającymi przez ich oczy i nosy, wznosili się na wyżyny rozkoszy i spadali w dolinę spełnienia. Kochali się do utraty tchu, ciesząc chwilą, młodością i miłością.

- Co będziemy dziś robić?- przygryzła jego ucho, gdy próbowali złapać oddech po szalonej przejażdżce.

- Najpierw wezmę prysznic z moją cudowną dziewczyną- pocałował ją we włosy i podniósł się z już dość zmęczonego stołu. Podążyła jego śladem. Stanęła na wielkich stopach Andrzeja, tak jak robią to dzieci w porannym przechodzeniu do kuchni na stopach mamy lub taty i dała się poprowadzić do przybytku czystości.

Spacerowali po częstochowskich ulicach, śmiejąc się ze swoich żartów i trzymając za ręce. Zadzwonili do drzwi przyjaciela, licząc na to, że ugości ich obiadem. Ewentualnie byli gotowi mu pomóc. Jednak najpierw długo nikt nie podnosił słuchawki, dopiero gdy Andrzej zadzwonił przez komórkę do kumpla, Nowakowski łaskawie odebrał po kilku połączeniach.

- Człowieku, myśleliśmy że już umarłeś!- huknął Wrona na wejściu, gdy przyjaciel otworzył im drzwi mieszkania.

- Wybaczcie… E… Byłem trochę zajęty- podrapał się zawstydzony po głowie i poprowadził ich do kuchni.

- O, nasza Cnotka znalazła sobie w końcu kobietę!- zachichotał Andrzej, widząc miłą blondynkę siedzącą za blatem i wcinającą jajecznicę.

- Widzę że przedłużyło wam się śniadanie- uśmiechnęła się porozumiewawczo Ida i  podeszła do dziewczyny.

- Ola- uścisnęła jej rękę blondynka- przepraszam że musieliście czekać, ale Piotrek musiał dojść- zaśmiała się szyderczo, a wszyscy z wyjątkiem samego zainteresowanego jej zawtórowali.  Blondyn z krzywą miną stał, opierając się o lodówkę i mierzył ostrym wzrokiem swoją wybrankę.

- My tu właśnie przyszliśmy z wizją obiadku, ale chyba nie mamy co liczyć, bo dopiero jecie śniadanie- zaśmiała się Ida, a Andrzej poklepał kumpla po ramieniu.

- Ja tam lubię jeść. Możemy iść na pizzę, tylko dajcie nam czas się ogarnąć- uśmiechnęła się wesoło Ola. Od razu przypadły sobie z Idą do gustu, co ewidentnie cieszyło Nowakowskiego. Mimo wcześniejszej obrazy majestatu, cmoknął dziewczynę w czubek głowy i poszedł się ubrać, chcąc uniknąć natarczywych pytań o nowy „nabytek”. W końcu było to niemałe zaskoczenie dla jego paczki, pytania piętrzyły się w ich głowach, czekając na odpowiedzi.

Zwarci i gotowi, udali się na pożywny obiad, po którym dziewczyny zostały pozostawione same sobie a panowie musieli udać się na popołudniowy trening. One nie miały z tym problemu, po prostu poszły na zakupy, od razu sypiąc ploteczkami jak z rękawa, niczym najlepsze przyjaciółki. Gorzej rzecz miała się z Andrzejem. Był zdecydowanie zły na przyjaciela, że nie pisnął ani słóweczkiem o  kimś tak ważnym jak Ola.

- Tego to się po tobie nie spodziewałem, Pit- Wrona zacisnął usta w wąską kreskę, zakładając koszulkę treningową.

- To całkiem świeża sprawa, nie chciałem zapeszać, no- jęknął Nowakowski, sznurując wielkie buty.

- Długo się znacie?- wypytywał już bardziej zaciekawiony niż zdenerwowany, przyjaciel.

- Wpadliśmy na siebie całkiem przypadkowo, w kawiarni wylałem jej kawę na bluzkę- uśmiecha się szczeniacko na samo wspomnienie- I od razu zaiskrzyło. Mówię ci stary, jestem bardzo szczęśliwy.

- No to chociaż tyle. Cieszę się, że w końcu ci się układa, bo po tej Zośce myślałem że długo nic nie będzie-uśmiechnął się szeroko Andrzej i zadowoleni, ruszyli ramię w ramię na halę.

Tak wyglądało ich życie, kiedyś.

 ~*~

Wizja Pita Cnotki mimowolnie mnie rozczuliła *.*

Andrzej, och Andrzej <3
A piosenka nie chce mi wyjść z głowy, totalnie!

NIENAWIŚĆ #12 // CZARNA KREW #5

Na profilu coś nowego.
Całuję, S. :*