Wracam po dwóch głębszych późno w noc... #2

„BYŁABYM”

Z trudem podnosi zapuchnięte od płaczu powieki. Dźwiga swoje nieposłuszne ciało na rękach i z pewną pomocą rzeczy martwych, wprawia je w ruch. Codzienne czynności sprawiają problem. Każdy gest kosztuje więcej, niżby chciała. Musi uwinąć się ze wszystkim, nim wybije 6:30. Wtedy bowiem zadzwoni budzik z małym misiem w pokoiku o tapecie w samochodziki.

Tak wyglądają teraz wszystkie poranki Idy.

Podnosi z trudem powieki po kolejnej bezsennej nocy. Natarczywe myśli nie dały mu usnąć do samego rana, a nieubłagany budzik wwierca się w obolałą czaszkę. Dźwiga swoje wielkie ciało i kieruje je do łazienki. Obmywa twarz zimną wodą i wyciera ją szorstkim ręcznikiem, próbując pobudzić krążenie. Zrezygnowany zaparza kawę i siada przed oknem, nieprzekonany jedząc bułkę z serem. Szary, listopadowy poranek. Zbyt depresyjnie.

Tak wyglądają teraz wszystkie poranki Andrzeja.

*

Bydgoszcz przytłacza swoim nostalgicznym nastrojem, a lejący się z nieba deszcz unieszkodliwia wszystkie bezpańskie koty, zazwyczaj błąkające się po ulicach.

Andrzej zapalił silnik w swoim drogim samochodzie i wolno ruszył w stronę Łuczniczki. Nigdzie mu się nie spieszyło. Ma do porannego treningu sporo czasu, a nie chce siedzieć sam w pustym domu. Woli jechać zatłoczonymi o tej porze ulicami, udając że śpieszy się do pracy, wkurzając na korki samochodowe i słuchając głośno radia. Zagłusza ciszę. Ciszę wokół i pustkę w sercu. Jego niegdyś tak wesołe i żywe oczy były teraz pełne smutku i rozgoryczenia.
Impulsywnie skręcił w boczną uliczkę, chcąc dodatkowo nadłożyć drogi. Przejeżdżając powoli obok publicznego przedszkola, nie mógł nie zauważyć dość osobliwego widoku. Kobiece nogi wystawione poza samochód, a ich właścicielka, niemal leżąc na siedzeniu, sięgała po coś na sąsiedni fotel. Nie byłby to niepokojący widok, gdyby nie mały chłopczyk, podskakujący zbyt blisko jezdni i poganiający matkę. Zatrzymał samochód nieopodal i ruszył w stronę feralnego pojazdu. W tym samym momencie kobieta wynurzyła się z samochodu, dźwigając wątłymi ramionami wózek inwalidzki. Szybkim ruchem ustawiła go, rozłożyła i dźwignęła się na przedramionach. Sekundę potem siedziała już na czterokołowcu i sięgała po torebkę. Synek skakał wokół niej jak mały piesek, radośnie pokrzykując. Zbyt gwałtownym ruchem koło rodzicielki spowodował upadek skórzanej torby. Andrzej, który był już dosłownie metr od nich, wyręczył schylającą się z wózka kobietę.

- Proszę, ja pomogę- powiedział serdecznie, podając jej upuszczony przedmiot.

- Nie trzeba, poradzę sobie- nerwowo założyła torbę na ramię i dopiero teraz podniosła na niego wzrok. Początkowo pełny niedowierzania, przerodził się w pełen przerażenia.

- Ida?- bezradnie patrzył w jej pobladłą twarz.

- Andrzej. Co ty tu robisz?- spytała cicho, spuszczając wzrok na swoje nogi.

- Mamo, chodźmy już, przecież ja się spóźnię i pani znowu będzie krzyczeć!- wyjęczał mały szkrab, przypominając o swoim istnieniu.

- Już idziemy kochanie- pogłaskała drobną dłonią czuprynę synka i wprawiła w ruch wózek- muszę iść- zwróciła się do Andrzeja. Ten tylko skinął głową i wciąż nie dowierzając, patrzył za oddalającymi się dwiema postaciami. Jednej, przed laty najważniejszej na świecie, i tej malutkiej, tak niespodziewanej.

Czekał na nią, oparty o samochód. Nie mógł tak zostawić Idy. Jego ślicznej, radosnej Idy. Jeżdżącej teraz na wózku, matki kilkuletniego chłopca. Co się stało? Jak to możliwe? Zakręciło mu się w głowie od nadmiaru myśli, więc ukrył twarz w dłoniach i pochylił ją do przodu. Nie zauważył, kiedy Ida znalazła się obok, nie słyszał tarcia kół wózka o chodnik.

- Mógłbyś się przesunąć?- jej aksamitny głos wyrwał go z zamyślenia.

- Ida- szepnął błagalnie, usiłując spojrzeć jej w oczy, ale uciekała wzrokiem.

- Tak Andrzeju?- spytała sucho, wyjmując z torebki kluczyki samochodowe.

- Proszę, porozmawiajmy- złożył ręce błagalnie- tyle czasu się nie widzieliśmy…

- A czy to coś zmieni?- westchnęła smutno.

- Jak, jak do tego doszło?- zatoczył niepewnie ręką wokół jej wózka.

- Pytasz odkąd jeżdżę na wózku?- zmrużyła swoje piękne oczy w pogardliwym spojrzeniu. Zatkało go. Nie spodziewał się takiego chłodu, takiego dystansu. Nie umiał wydukać ani słowa. Skinął tylko głową- to nie jest rozmowa na pięć minut. Śpieszę się do pracy, więc wybacz ale dziś nie utniemy sobie miłej pogawędki przy kawce.

- Powiedz kiedy możesz, poczekam. Mogę dać ci swój numer telefonu- zaczął gorąco i błagalnie sugerować spotkanie. Zmierzyła go tylko smutnym spojrzeniem.

- Odbieram Bazylka o 16. Możesz przyjechać, bo nie znam żadnej kawiarni w Bydgoszczy, a do domu cię nie zaproszę.

- Bazyli?- umiał tylko spytać.

- Tak. Mój kochany synek- przez jej zmęczoną twarz przemknął radosny uśmiech, aż wokół pojaśniało.

- Wygląda na wspaniałego chłopca- uśmiechnął się niepewnie. Przy tak bardzo odmienionej Idzie, kompletnie nie wiedział jak się zachować.

- Najważniejszy mężczyzna w moim życiu- pokiwała głową, uśmiechając się do siebie.

Zapadła niezręczna chwila ciszy. Oboje pomyśleli o tym samym. Kiedyś to Andrzej był najważniejszym facetem w życiu Idy. Tak wiele się zmieniło…

- Nie zatrzymuję cię. Przyjadę o 16- podał jej rękę ze swojej wysokości, po czym zreflektował się, schylił i dopiero uścisnął wątłą dłoń Idy. Mimo upływu lat, poczuł ten sam przyjemny prąd, towarzyszący jej dotykowi.

- Tak. Do zobaczenia- szepnęła i szybko odwróciła wzrok. Otworzyła samochód i sprawnie przeniosła się na siedzenie kierowcy.

- Może ci pomogę?- wyraził chęć.

- Nie. Poradzę sobie. Idź już- rozkazała poirytowana.

- Ida, proszę. Widzę że ci ciężko.

- Nie chcę twojej litości. Zawsze dawałam sobie radę, to i teraz dam. Cześć- ostatnim ruchem wciągnęła wózek, który Andrzej już próbował podnieść, przeniosła go na siedzenie pasażera i zamknęła z trzaskiem drzwi samochodu. Odpaliła silnik i ruszyła z piskiem opon. Wrona stał zaskoczony tam gdzie go zostawiła i patrzył za tumanami kurzu jakie za sobą wzniosła.

~*~

No i mamy teraźniejszość. Mówiłam że to nie będzie wesołe opowiadanie, prawda?