Do nie dzieli jakoś szło… #1

„NIM STANIE SIĘ TAK”

Co robi kobieta przed wyjściem z domu w piątkowy poranek? To bardzo przemyślana i skomplikowana taktyka.  Najpierw długo stroi się w łazience, potem zjada szybko śniadanie, popijając wciąż gorącą kawą, by na koniec spoglądając w przelocie w lustro, stwierdzić że wygląda paskudnie i chwytając torbę, wybiega z domu.

Tak wyglądały wszystkie poranki Idy. Kiedyś.

Co robi mężczyzna przed wyjściem z domu w piątkowy poranek? To mało skomplikowana taktyka. Spóźniony zrywa się z łóżka, ledwo widząc na oczy zjada co popadnie, byleby było pożywne, wciąga na siebie treningowy dres i wybiega z domu.

Tak wyglądały wszystkie poranki Andrzeja. Kiedyś.

*

-Widzimy się na meczu, Słońce- szepcze do telefonu lekko zaspanym głosem, drugą ręką prowadząc szybko samochód.

- Andrzej, wiem że masz telefon przy uchu. Dlaczego jeszcze nie kupiłeś słuchawki? Przecież to tak niewiele kosztuje…- damski, miły głos był pełen wyrzutu i troski.

- Wiesz że nie mam czasu- wymamrotał, nie biorąc sobie do serca jej obaw- w tej mieścinie znam wszystkich policjantów, a drogi do zbyt ruchliwych nie należą- zaśmiał się serdecznie.

- Warszawiak się znalazł- zachichotała- o 15 wsiadam w pociąg i jestem  na meczu.

- Tęsknię i czekam- uśmiechnął się do telefonu i skręcił pod halę.

- Kocham- szepnęła z uczuciem.

- Kocham- odpowiedział równie intymnie.

Ciemne brązowe włosy spływają kaskadą po szczupłych ramionach, wypchana po brzegi torba ciąży na ramieniu, a modna sukienka otula zgrabną postać podróżniczki. Zakłada ciemne muchy na śliczne brązowe oczy i szuka wzrokiem postoju taksówek. Wczesno październikowe słońce w tym roku jest zbyt mocne, a dni, jak na tę porę- zbyt upalne.

- Chyba pan żartuje, tyle mam dać za głupi przejazd pod halę?- piekliła się na taksiarza, który zażądał zdecydowanie zbyt wiele.

- Panienko no co ja zrobię, teraz wszędzie takie ceny!- wzruszył ramionami łysiejący jegomość, zaplatając ręce na piwnym brzuchu. Oparty o swojego czerwonego poloneza, prezentował dość typowy wygląd jak na te czasy. Ale dość stereotypów.

- A niech se pan wsadzie gdzieś tego rzęcha!- rzuca szatynka i odwraca się na pięcie- pojadę autobusem!

- Daleko się panienka wybiera?- zagadnął jeszcze taksówkarz, rozbawiony jej wzburzeniem.

- Mój chłopak gra dziś mecz, jeśli tak to pana interesuje-warknęła- i przez pana drogą taryfę zapewne się spóźnię.

- Siatkarz?- zaświeciły mu się oczy.

- Tak, Andrzej. Andrzej Wrona- nerwowo spojrzała na zegarek- coś pan jeszcze chce wiedzieć czy mogę już iść?

- Zrobimy taką umowę, panienko. Ja panią zawiozę, za darmo, a pani mi załatwi jakiś bilet, może być nawet miejsce stojące, co?- mrugnął do niej porozumiewawczo.

- Niczego nie obiecuję, ale postaram się coś ugrać- odwzajemniła gest i wtarabaniła się do taksówki.

Udało się załatwić miejsce w pierwszym rzędzie, w sektorze dla fotoreporterów. Pan Wiesio, bo takie imię nosił zacny driver,  był wniebowzięty i machał do dziewczyny z wdzięcznością przez cały mecz.

Siatkarskie widowisko rozpoczęło dla AZS- Częstochowy nowy sezon ligowy. Młody środkowy z numerem 14 na koszulce, wywarł duże wrażenie zarówno na kibicach, przeciwnikach, trenerze, jak i na sobie samym. Z jego ogromnym udziałem, odmłodzony zespół pokonał faworyta, Jastrzębie, i tym samym sprawił na początku pierwszej kolejki dużą niespodziankę.

- Byłeś świetny- dziewczyna wtuliła się w niego, nie zważając na mokrą od potu koszulkę.

- Dziękuję- pocałował ją w głowę i pogładził po ramionach, tak przyjemnie chłodnych- nie za zimno ci, Iduś?

- Jeszcze będziesz mi matkował- zironizowała- daj lepiej prawdziwego buziaka!- zażądała i wspięła się na palce. Z uśmiechem odgarnął jej włosy z twarzy, ujął delikatną twarz w swoje wielkie dłonie i mocno pocałował w usta. Zatonęli na chwilę w romantycznym letargu, zapominając o całym otaczającym świecie.

- Ekhem- ktoś chrząknął głośno obok nich, na co oboje niechętnie oderwali się od siebie- nie chciałbym przeszkadzać, ale musisz się rozciągać, Endrju- Nowakowski przywołał kumpla do porządku.

- Cześć Piotruś- uśmiechnęła się Ida do przyjemnego blondynka, a ten siarczyście ucałował ją w policzek.

- No, no, nie pozwalaj sobie na za dużo!- pogroził mu palcem Andrzej i pociągnął na parkiet- Słoneczko moje, poczekasz?

- Jakbyś zapomniał że zawsze czekam- uśmiechnęła się i usiadła spokojnie na najbliższym krzesełku. Chłopcy siedzieli w rozkroku, rozciągając zmęczone mięśnie. Pit robił do niej głupie miny, naśmiewając się z Andrzeja, a ten tylko szturchał go w bok. Z radością patrzyła na przyjaciół, którzy byli nimi zarówno na boisku, jak i poza nim.

 Takie było ich życie, kiedyś.

~*~

Mamy trochę przeszłości. Andrzej w wersji young mnie zniewala *.* No i nie mogłam nie umieścić tu Pita! Czerwony polonez wcale nie jest stereotypowy i przesadzony- mieliśmy takiego w podobnych ramach czasowych ^^.
Ostrzegam, teraźniejszość nie jest już taka kolorowa.

Całuję Was (zapewne właśnie wygrzewająca się na plaży), S. :*