Prolog.

 "Mimo wszystko"

Wszystkie hymny o miłości mówią jedynie o tych dobrych chwilach. Romanse kończą się w momencie, gdy bohaterowie uwieńczą swoją sielankową historię pocałunkiem albo ślubem. Ale gdy zakochani znikają za zamkniętymi drzwiami, nie wiemy co tak naprawdę dzieje się w ich świecie. Co czuje Ona? Panna młoda z przypadku? Co czuje On? Małżonek kompletny i zaślepiony miłością?

Nie ma już rzucania ryżem, oczepin. Jest mąż i żona, na co dzień. Kolejny szary dzień, kolejna małżeńska noc, przepełniona względną miłością.

Względność. Ida była względnie szczęśliwa.

*

Ktoś kiedyś wymyślił miłość. Jesteśmy stworzeni do kochania, ono nadaje nam sens istnienia. Tylko nikt nigdy nie mówił, że będzie łatwo. A miłość pełna niedomówień? Takiej odmiany nikt nie zakłada, układając sobie plan na życie. Nawet jeśli jest to plan zastępczy, wydający się być idealnym. Co dalej? Zdrada. W którym momencie wszystko wymyka się spod kontroli i prowadzi do tego nieuchronnego, najgorszego? Po co to robimy? Dlaczego ranimy drugą osobę tak bardzo, że niszczymy całą, jej względnie poukładaną rzeczywistość?

Względność. Andrzej był względnie szczęśliwy.

*

Nietykalni.

Niepocieszeni.

Nieszczęśliwi.

Niemocni.

Ida i Andrzej.

~*~

Witam Was serdecznie!
Nie mogłam się powstrzymać, dlatego prolog dodaję już dziś.

Zaczynamy historię jak mówiłam już wcześniej, zupełnie inną niż poprzednie. Będzie melancholijnie, czasem smutno, a przede wszystkim nostalgicznie. 

Sposób narracji również odmienny od poprzednich blogów. 

Pierwszy rozdział pojawi się już zgodnie z umową, gdy dodam epilog dzikiej. 
Nie będzie mnie przez najbliższe dwa tygodnie, dlatego rozdziały dodawane będą automatycznie, natomiast nie będę w stanie komentować Waszych historii (chyba że jakimś cudem dorwę się do internetu). Bądźcie cierpliwe, proszę, jak wrócę to wszystko nadrobię.

Całuję, S. :*